Plantenrijk

Nomenclatuur

In de bonsai wereld zie je vaak, dat naam op verschillende manieren geschreven wordt en soms ook wel fout.
De wetenschappelijke naam van een plant wordt geschreven in het Latijn. De benamen en ordening, van planten, is al in de oudheid begonnen. Een Zweedse botanicus Carl von Linné (Linnaeus)heeft een eenvoudig en eenduidig systeem bedacht voor het geven van plantennamen, bestaande uit geslachten en soorten.
Het geslacht of de generieke naam is een zelfstandig naamwoord voor een groep planten met een aantal gemeenschappelijke hoofdkenmerken. De soort of specifieke naam is meestal een bijvoeglijk naamwoord waarin de secundaire kenmerken naar voren komen. Een naam van een plant bestaat dus uit een geslachtsnaam en een soortaanduiding

De botanische naam is uniek voor die bepaalde plant over de hele wereld. Het boek 'Species plantarum' (geschreven in 1753, door Lineus) werd leidraad voor de naamgeving van de planten. Later en ook nu nog worden hierop aanpassingen gedaan.

De naamgeving en regels zijn vastgelegd in de ‘International Code of Botanical Nomenclature’ en de ‘International Code of Nomenclature for Cultivated Plants’. Botanici houden regelmatig congressen en daar worden de aanpassingen vastgelegd.

Enkele regels voor spelling en schrijfwijze

• Geslachtsnaam of Genus: altijd met een Hoofdletter schrijven.
• Soortaanduiding of Species: altijd met een kleine letter schrijven.
• c.v; Cultuurvariëteit, cultivar of (ras): mag je weglaten. Altijd met een hoofdletter schrijven.
• Variëteit of var.: mag je weglaten.
• Variëteitsnaam: altijd met een kleine letter schrijven. Altijd tussen ‘enkelvoudige aanhalingstekens’ zetten.